การออกอัลบั้มของศิลปินส่วนใหญ่นั้น มักจะมีค่ายเพลงเป็นผู้รองรับเรื่องพานิชย์, ลิขสิทธิ์, การโปรโมท และการตลาดต่างๆ นานาเพื่อเอื้ออำนวยให้ศิลปินได้สร้างสรรค์งานเพลงเพียงอย่างเดียว

หากจะเอ่ยถึงชื่อ “ธีร์ ไชยเดช หรือ พี่โอ๋” ในฐานะศิลปินฝีมือดี ย่อมเป็นที่รู้จักของคนจำนวนไม่น้อยจากผลงานหลายๆอย่างตลอด 20 ปีของการทำงานเพลง

Stevie Wonder กล่าวเอาไว้เช่นนั้นในเพลง Sir Duke ว่าดนตรีนั้นเป็นภาษาสากลที่เราสามารถเข้าใจและรู้สึกตามไปกับเพลงได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องรู้จักภาษานั้นๆเลยก็ได้

หากจะนึกย้อนกลับไป วงที่หลายๆคนในวงการเพลงแร็ป-ฮิบฮอปจะนึกถึงก็คงหนีไม่พ้น “TKO” ที่กรุยทางและเปิดพื้นที่ให้กับวงแร็ปแท้ๆ ในประเทศไทยให้ได้ออกมาแสดงฝีมือกันมายิ่งขึ้น

The Fin ประกอบด้วยสมาชิก 3 คน คือ อุ๋ย-ทัศรินทร์ พันธุ์แพ, เจ้-วีรภัทร์ อิ่มแดง และ กบ-นิมิตร จิตรานนท์ ออกอัลบั้มราวๆ ปี 2542 โดยนำเสนอดนตรีในแบบอิเลคโทรนิกส์, ป๊อบ, ร็อค

เพลงทั้งหมดในอัลบั้ม ถ้าหากจะให้ผมเปรียบเปรยก็คงไม่ต่างไปจากหน้าปกอัลบั้มซักเท่าไหร่ ดนตรีและเนื้อเพลงของละอองฟองนั้นอยู่ในโทนที่สดใส สบายๆ ไม่ฟูมฟาย

หากเราได้ลองเอาเพลงในแต่ละยุคแต่ละสมัยมาลองฟังด้วยความเข้าใจ ตัดความชอบ-ไม่ชอบส่วนตัวออกไป เราจะพบว่าบทเพลงเหล่านั้นบันทึกวัฒนธรรมความเป็นอยู่

ผมเชื่อว่าความรู้สึกหลายอย่างบนโลกนี้ไม่สามารถสื่อสารออกมาเป็นตัวหนังสือได้ทั้งหมด อันที่จริง คำบางคำที่เราอธิบายออกไปแทนความรู้สึกหนึ่งๆ นั้น อาจจะยังไม่ครอบคลุมสิ่งที่มีอยู่ในใจทั้งหมดได้

ปี 1999 ผู้คนตื่นกลัวกับเหตุการณ์ Y2K เกิดความหวาดหวั่นในความไม่แน่ไม่นอนของเทคโนโลยี บ้างเผลอคิดไปว่าโลกคงกาลล่มสลายเป็นแน่ และถึงแม้นาฬิกาจะย่างเข้า ปี 2000 แล้วอะไรๆต่างๆที่คาดคิดเอาไว้

นึกย้อนไปราวๆ ปี พ.ศ. 2539 วงการเพลงไทยสนุกมาก ในยุคที่ชีวิตการฟังเพลงยังไม่มี YouTube, SoundCloud, iTunes, Spotify, Xbox Music ฯลฯ คลื่นวิทยุ, แมกกาซีน, หนังสือพิมพ์และรายการเพลงตามฟรีทีวี